Mijn ei kwijt.

Volgens mij kent iedereen dat gevoel wel,
Je hebt vreselijk veel zin in een gekookt eitje....
Je kookt dat eitje,stop een boterham in de broodrooster en wacht.......

Je eitje is klaar en je wilt hem gaan pellen en dan gebeurd het......Je eitje is gewoon niet te pellen,aan alle kanten(klinkt raar aangezien je eitje geen kanten heeft)trek je je hele eitje aan gort...
Met de schaal trek je ook nog eens het eiwit mee...grrrrrr
Van binnen word ik onrustig en echt ik wil dat eitje dan wel tegen de muur gooien!!

Alles wat er overblijft is een eitje met lepra en mijn geroosterde boterham ligt daar met smart te wachten op dat heerlijke,witte ,gladde ei.......
Jammer zou je denken,maar ik heb het gevoel alsof ik alles dat los en vast zit door de kamer wil gooien.

Het soms gek hoe bepaalde dingen nu net bij zoiets stoms en kleins emoties los maken,emoties die niks te maken hebben met een gekookt lepra ei.
Emoties die daar zitten door heel veel verdriet en pijn van de afgelopen tijd.
Een achtbaan van emoties die langzaam tot stilstaan komt maar nog wat na schokt.

Die dingen komen er met de gekste dingen uit.
Bij het koken van een eitje,(die vervolgens niet te vreten is..)
Bij het uitkammen van mijn klitten in mijn haar,
Bij het voor de zoveelste keer opruimen van kots van kat Jan,
Bij een opmerking van Mike over 1 of ander muziek programma op de computer waar ik niks van begrijp,
Bij een goed bedoeld telefoontje van oma....

En ga zo maar door,
Af en toe voel ik me zo labiel als een elastiekje,
Gelukkig krijgt een elastiekje altijd zijn vorm terug...uiteindelijk.


Zo,ik ben teminste mijn ei kwijt!