onthaasten

Het is druk op de afdeling,iedereen rent heen en weer en het leven snelt aan je voorbij.
Op kamer 10 staat een bed en in dat bed in die kamer 10 gaat het leven steeds langzamer voorbij.
Bij iedere ademhaling,in en uit,dan weer snel en dan weer traag.
Op kamer 10 ligt een man,een heerlijke,lieve,zachtaardige man.Hij is oud maar dat zijn ze allemaal hier.
Kamer 10 is de eindhalte geweest voor vele mensen,En nu voor deze zachte brombeer.
Af en toe lopen we naar binnen en gaan op het krukje zitten.
Ik zit en kijk naar hoe hij ademd.Ik aai zijn been maar ik denk niet dat hij het merkt.
Ik kijk naar hem en voel me onthaasten.Ik onthaast van deze drukke dag en sta stil bij de kwetsbaarheid van het leven.
Ik weet het,hij is oud maar toch......Het klinkt raar maar de 1 doet je meer dan de ander.
Ik realiseer me dat het leven soms zo voorbij schiet en de drukte je zo weinig ademruimte geeft voor het echte voelen.
Met ons werk gaan ze zo vaak dat je er soms niet meer bij stil staat.
Ik zit op die kruk en kijk naar hem.Ik denk aan ieder die mij lief is en bedenk me hoe ik me zou voelen als dit mijn vader was...of mijn moeder..
Ik voel me verdrietig....Zijn zoon is naar huis en hier lig je dan alleen in kamer 10.
Sterven doe je altijd alleen al doe je het in een kamer vol mensen.
Je komt alleen en je gaat alleen.
Wij van de afdeling houden van deze man,dat kun je merken......Hopelijk merkt hij dat ook.
Ik denk het wel....