Made in China.....

Afgelopen vrijdagavond hadden we een idee.Laten we lekker wat te eten halen,filmpie erbij en op de bank zitten maar.

We gingen naar de videotheek(waarom heet het eigenlijk nog videotheek???)
En we haalde een film die videoland in de top 10 gezet had op nummer 8.
"The curse of the golden flower"
Ja klinkt goed he?....
Maar goed we dachten nu we toch hier in nieuw vennep zijn laten we eens dat"world food"cafe uitproberen in het kleine centrum.
We liepen binnen en vroegen om een rijsttafel voor 2.
De wat ongemakkelijk kijkende mevrouw keek ons wat vragend aan en pakte wat piepkleine,maar schattige doosjes bij elkaar en .........toen wist ze het niet meer.

In een taal die wij niet begrepen maar ook alles behalve chinees klonk brabbelde ze wat tegen haar collega en vroeg ons vervolgens of we nasi wilde of bami.

Ik keek in de vitrine en zag niet zo goed wat nou nasi was of bami en zei na overleg maar"doe maar nasi"
Mevrouw maakte het grootste van de kleine doosjes open en deed er 2 scheppen in met......nasi.

Weet je,soms sta je ergens waar je eigenlijk weer heel snel weg wilt en in dit geval met die 18 euro nog in mijn zak.
Maar iets houd je tegen.......Beleefdheid.
Hoe komt het toch dat we niet gewoon kunnen zeggen"laat maar zitten"

Maar goed(of eigenlijk ook niet)uiteindelijk kregen we nog de keus uit sperziebonen met sambal,sperziebonen met mais of sperziebonen met zonder wat dan ook en kregen we wat onherkenbare smurrie en 3 stokjes oude kip in satesaus.
Dat is dan 18 euro.

We betalen met een lach waar ik heel veel moeite voor moet doen en lopen met ons zakje met kleine doosjes naar buiten.
We zijn even stil Mike en ik.Denkt hij hetzelfde als ik?
Nou,zegt Mike dan "Het is wel weing he?"(Mike denkt natuurlijk eerst aan de hoeveelheid en dan aan de kwaliteit.)
Dit is voor mij het teken dat we het eens zijn"Mmm vond het er ook niet zo lekker uitzien jij?"

Waarom zijn we zo beleefd?Waarom is het toch zo moeilijk om gewoon te zeggen"laat maar"

Ach we gaan gewoon naar huis,desnoods halen we een zak patat uit de vriezer en gaan lekker naar onze film kijken.Ook goed.

Thuis aangekomen zitten we op de bank met onze boterham bordjes"rijsttafel"(ja dan lijkt het teminste nog wat) op schoot naar een vreemde engelstalige gedubde(weet niet of de spelling klopt)film te kijken en weer zijn we stil.......Denkt hij wat ik denk???
We willen beiden niet laten weten dat we het eigenlijk niks vinden.Vooral niet na die kleine bordjes nasi uit die kleine schattige doosjes.

O wat stom,We kunnen ook gewoon naar de film kijken in het manderijns...Effe terug naar het hoofdmenu.
Zo dat is beter, zo hoort het dus(past wat beter bij die chinese gezichten.)

Na 20 minuten loopt de film vast,Meerdere malen.
Ik raak geirriteerd,Mike raakt geirriteerd.
Morgen ga ik terug met die film van 5 euro verdomme!
We hebben het gevoel dat we hele avond genaaid zijn en niet zo lekker ook.
We voelen ons zielig en willen allebei het liefst heel hard huilen of schreeuwen.
Uiteindelijk wrijf ik alle vieze vingers van het ceedeetje en hij doet het weer!
En nee,weer gaan we niet gewoon terug naar videoland en zeggen"laat maar"

Ik weet niet waarom we dit niet doen.
We willen niet zeuren denk ik,dat zal het zijn.
Het resultaat is dat we alleen maar zeuren alleen niet bij de juiste personen.(zeuren ik??)

De film was een teleurstelling en het eten ook.

Ik heb mij voorgenomen mijn leven te veranderen.
De volgende keer zeg ik"laat maar","ik haal wel een indiase liefdes film en een curry"