Ik werk met demente mensen.
Dit zijn mooie mensen,dit zijn echte mensen.
Mensen in hun puurste vorm,zonder schaamte,levend in een wereld waar het alleen om"ik"draait.
Ze zijn alleen en zien en begrijpen jou niet.Dat moet eenzaam zijn zo zonder begrip.
Sommige mensen vergeten die eenzaamheid en sommige voelen dit enkel.
Huilen om je moeder en omdat je naar huis wilt.(weet je nog hoe dat was?)
Ik ben best een introvert persoon en vind het moeilijk mezelf te uiten,ben juist heel bewust van alles dat ik doe.
Om met deze mensen contact te maken moet je kwetsbaar zijn,je open stellen voor hen.
Je moet echt zijn want ze hebben je door wanneer je t' faked
Ben jij gesloten,dan zijn zij gesloten en dan wordt het werk zwaar.
Ik heb veel van ze geleerd en doe dat nog steeds.
Je kan lachen en met ze huilen.
Soms moet je boos worden of ze juist knuffelen.
Ze maken van mij een beter mens..
Hoezo nutteloos als je oud en dement word????????????
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
tja, als je het zo bekijkt....
Mijn opa was ook dement en paranoia. Was moeilijk mee om te gaan, vooral voor mijn moeder. Die behandelde hij weer als klein kind. Ik vond het vooral wel ghezellig om naar al zijn oude verhalen te luisteren, maar werd soms wel een beetje melig als hij weer een LP was en het verhaal telkens halverwege opnieuw begon. Hoe zo'n verhaal afliep kwam je nooit te weten. gni gni...
Fijn dat je op deze manier naar je werk kijkt!
Anika
Een reactie posten